Podajemy tutaj codzienny fragment z Reguły św. Benedykta, odczytywanej mnichom w kapitularzu codziennie w taki sposób, że całego tekstu wysłuchują trzy razy w ciągu roku kalendarzowego. Oprócz przypadającego na dany dzień tekstu podajemy także link do strony z komentarzem autorstwa redaktora naczelnego kwartalnika Christianitas, Pawła Milcarka.

Rozdział V, O posłuszeństwie, 1-13

Pierwszy stopień pokory to posłuszeństwo bez zwłoki. Przystoi ono tym, którzy niczego droższego nad Chrystusa nie znają, czy to dlatego, że ślubowali świętą służbę, czy z obawy piekła, czy dla chwały życia wiecznego. Oni, zaledwie przełożony rozkazał, nie dopuszczają zwłoki w wykonaniu rozkazu, tak jak gdyby rozkaz był od Boga. O nich mówi Pan: Był Mi posłuszny, gdy uchem usłyszał. On też mówi nauczającym: Kto was słucha, Mnie słucha. Tacy więc natychmiast poniechają swych spraw, własnych zamiarów się wyrzekną, ręce od zajęć odłożą, nie będą kończyć tego, co robili; uczynki ich postępują za głosem rozkazującego, bo nogami ich kieruje posłuszeństwo. Szybko, jakby w jednym momencie dokonuje się zarówno polecenie mistrza, jak i doskonałe dzieło ucznia, a bojaźń Boża przyspiesza wykonanie rozkazu. Ci, których miłość prowadzi do życia wiecznego, wybierają wąską drogę, skoro Pan mówi: Droga wiodąca do życia jest ciasna, aby nie żyć zgodnie z własną wolą i pragnieniami, nie dawać posłuchu żądzom rozkoszy, lecz iść zgodnie z sądem i pod władzą kogoś innego, lecz także poddają się pod władzę kogoś innego, żyjąc w klasztorze pod rządami opata, zamiast pragnąć samemu posiadać ten tytuł. Tacy ludzie niewątpliwie naśladują owo Pańskie zdanie: Nie przyszedłem pełnić wolę moją, lecz Tego, który Mnie posłał.

Komentarz