Przede wszystkim miłować Pana Boga z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił. Następnie bliźniego jak siebie samego. Następnie nie zabijać. Nie cudzołożyć. Nie kraść. Nie pożądać. Nie mówić fałszywego świadectwa. Szanować wszystkich ludzi. Nie czynić drugiemu, czego nie chce każdy, aby mu czyniono. Wyrzec się samego siebie, aby iść za Chrystusem. Ciało umartwiać. Nie oddawać się rozkoszom. Kochać posty. Posilać ubogich. Odziać nagiego. Odwiedzać chorego. Pogrzebać zmarłego. Pomagać w utrapieniu. Pocieszać cierpiącego. Zerwać ze światowymi sprawami. Niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa.

Niech  wszyscy we wszystkich sprawach trzymają się Reguły jako mistrzyni i niech nikt lekkomyślnie od niej się nie odchyla. Niech nikt w klasztorze nie idzie za pragnieniami swego serca. Niech nikt się nie waży spierać ze swym opatem zuchwale czy też poza klasztorem. Gdyby zaś ktoś się odważył, podlega odpowiedniej karze. Jednak sam opat ma wszystko robić z bojaźnią Bożą i z zachowaniem Reguły, wiedząc z całą pewnością, że zda sprawę Bogu, Najsprawiedliwszemu Sędziemu, ze wszystkich swoich zarządzeń. Jeśli idzie o mniej ważne sprawy, dotyczące dobra klasztoru, niech opat zasięgnie rady u starszych, zgodnie z tym, co napisano: Rób wszystko z radą, a nie będziesz żałował po uczynku.

Ilekroć wypada załatwić jakąś ważniejszą sprawę w klasztorze, niech opat zwoła całe zgromadzenie i powie, o co idzie. Wysłuchawszy rady braci, niech się zastanowi i zrobi, co uzna za bardziej pożyteczne. Powiedzieliśmy, żeby wszystkich na naradę wzywać, ponieważ Bóg często objawia młodszemu, co jest lepsze. Bracia niech wypowiadają swe zdanie z całą pokorą i uległością i niech się nie ważą zuchwale bronić swego zdania, lecz niech sąd opata rozstrzyga, co wyda mu się bardziej właściwe. Wszyscy inni niech będą posłuszni. Jak uczniom przystoi słuchać mistrza, tak i nauczyciel ma wszystkim zarządzać rozważnie i sprawiedliwie.

Przede wszystkim niech nie troszczy się zbytnio o rzeczy przemijające, ziemskie i znikome, zaniedbując i lekceważąc zbawienie dusz jemu powierzonych. Niech stale ma na myśli, że podjął się kierownictwa dusz i że z nich przyjdzie mu zdać rachunek. Niech się nie niepokoi z powodu niewielkich być może zasobów, lecz niech pamięta, co napisano: Szukajcie naprzód Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego, a wszystko inne będzie wam przydane i znowu: Niczego nie brak bojącym się Boga. Niech wie, że kto się podjął kierownictwa duszami, winien przygotować się do zdania rachunku. Niech rozumie, że ilukolwiek braci by miał pod swoją opieką, to na pewno w dniu sądu zda Panu sprawę z tych wszystkich dusz, a nadto niewątpliwie i ze swojej własnej. I tak, niech się zawsze obawia przyszłego badania ze strony Pasterza, o powierzone mu owce, ponieważ tak jak strzeże innych, tak też będzie musiał zdać sprawę z własnego życia i jeżeli przez swoje napomnienia służył innym do uwolnienia się z błędów, i on sam okazał się uwolniony od własnych wad.