Niech sporządzi dokument o tym trwałym przyrzeczeniu, powołując się na imię świętych, których relikwie są w kościele i na imię obecnego opata. Dokument ten ma napisać własną ręką, gdyby zaś nie umiał pisać, niech inny przez niego uproszony napisze, a on sam ma znakiem podpisać i własną ręką położyć na ołtarzu. A kiedy położy, ma rozpocząć ten werset: Przyjmij mnie Panie, wedle słowa Twego, a żył będę i nie zawstydzaj mnie w oczekiwaniu moim. Ten werset całe zgromadzenie trzy razy powtórzy i dołączy: Chwała Ojcu. Następnie brat nowicjusz upadnie do stóp każdego, aby modlili się za niego. Od tego dnia będzie uważany za członka zgromadzenia. Jeżeli posiada jakieś rzeczy, niech albo je rozda ubogim, albo przez uroczystą darowiznę przekaże klasztorowi, niczego z nich sobie nie zachowując. Od tego dnia nie wolno mu rozporządzać nawet własnym ciałem. Zaraz w kościele mają zdjąć z niego jego własne ubranie i ubrać w odzienie klasztorne. To zaś ubranie, które z niego zdjęto, ma być złożone w szatni i tam przechowane. Gdyby bowiem kiedykolwiek za poduszczeniem szatańskim zdecydował się odejść z klasztoru – oby tak się nie stało – wtedy rozebrawszy go z odzieży klasztornej, należy go wypędzić. Jednak nie odda mu się jego prośby, którą opat wziął z ołtarza; ma być zachowana w klasztorze.

Niech nie zezwala się łatwo na wstąpienie temu, który przychodzi do klasztoru; należy uczynić tak, jak każe Apostoł: Wypróbujcie duchy, czy są z Boga. Jeśli więc przybysz puka wytrwale i gdy się stwierdzi, że znosi cierpliwie wyrządzone mu obelgi i trudności przy wstąpieniu przez cztery lub pięć dni, jeśli trwa przy swej prośbie, należy mu pozwolić na wstąpienie i niech przez kilka dni pozostaje w izbie gości. Potem zamieszka w izbie nowicjuszy, gdzie oni mają rozmyślać, jadać i sypiać. (…) Trzeba mu przedstawić wszystko, co jest twarde i surowe w drodze, którą idziemy do Boga. Jeśli przyrzeknie, że wytrwa w stałości, to po upływie dwu miesięcy należy mu odczytać tę Regułę w całości i powiedzieć mu: „Oto prawo, pod którym chcesz walczyć, jeśli możesz je zachować, wejdź, jeżeli nie możesz, odejdź swobodnie”. Jeśli nadal trwać będzie, trzeba go odprowadzić do wspomnianej izby nowicjuszy i znowu będzie się wypróbowywać jego cierpliwość wszelkimi sposobami.

Po upływie sześciu miesięcy czyta mu się Regułę, aby wiedział, czego się podejmuje.   Jeżeli w dalszym ciągu nie zmienia postanowienia, należy mu po czterech miesiącach ponownie odczytać Regułę. Jeżeli po rozważeniu w duszy przyrzeknie, że będzie wszystkiego przestrzegać, że wypełni, cokolwiek mu nakażą, to należy przyjąć go do zgromadzenia, a on niech wie, że prawo Reguły postanawia, iż od owego dnia nie wolno mu opuścić klasztoru ani zrzucić z szyi jarzma Reguły, skoro po tak długiej rozwadze wolno mu było albo się wymówić, albo je podjąć. Brat przyjmowany ma w kościele wobec wszystkich przyrzec swą stałość, zakonność obyczajów swoich i posłuszeństwo, w obliczu Boga i świętych Jego. Niech wie, że jeśli kiedykolwiek postąpi niezgodnie z przyrzeczeniem, będzie potępiony przez Tego, z którego się naigrawa.

Jeżeli są w klasztorze rzemieślnicy, niech swoje rzemiosło wykonują z całą pokorą, za pozwoleniem opata. Gdyby który z nich pysznił się ze znajomości swego fachu i z tego, że przynosi korzyść klasztorowi, niech mu zakażą wykonywania jego zawodu, o ile się nie upokorzy i opat nie pozwoli mu na nowo. Jeżeli ma się sprzedać cokolwiek z wyrobów rzemieślniczych, to niech ci, którzy zajmują się sprzedażą, baczą, aby nie popełnili jakiegoś oszustwa. Niech zawsze pamiętają o Ananiaszu i Safirze, aby nie zaznali śmierci duszy ci, którzy dopuścili się jakiegoś oszustwa w sprawach klasztoru, tak jak tamtych spotkała śmierć ciała. Należy czuwać, by nie wkradła się chciwość w naznaczeniu ceny. Należy sprzedać nieco taniej niż inni świeccy, aby Bóg we wszystkim był uwielbiony.