Gdyby w czasie gościny okazał się wymagający lub niegodziwy, nie tylko nie trzeba go włączyć do klasztoru, lecz trzeba mu szczerze powiedzieć, żeby odszedł, aby jego wady innych nie popsuły. Natomiast jeśli nie zasłużył na odprawienie, nie tylko należy go przyjąć, gdy o to prosi, lecz nawet trzeba go zachęcić, by pozostał, aby inni budowali się jego przykładem, bo na każdym miejscu temu samemu Panu służymy i pod tym samym Królem walczymy. Opat może mu przyznać nieco wyższe miejsce, jeśli spostrzeże, że na to zasługuje. Odnosi się to nie tylko do mnicha, lecz także do kapłanów i kleryków, o których była mowa. Opat może im przyznać wyższe miejsce niż to, które im przysługuje z czasu wstąpienia, jeżeli stwierdzi, że ich życie jest tego godne. Niech opat nie zgadza się na przyjęcie na stałe mnicha z innego znanego klasztoru bez zgody jego opata lub listu polecającego, napisano bowiem: Nie czyń drugiemu, czego nie chcesz, aby tobie czyniono.

Jeżeli obcy mnich z dalekich okolic przybędzie i zechce zamieszkać w klasztorze jako gość, jeśli zadowoli się zwyczajami miejscowymi, które zastał, należy go przyjąć na tak długo jak zechce, byleby nie niepokoił zgromadzenia swoimi pretensjami, lecz zastosował się po prostu do tego, co zastał. Gdyby rozsądnie i z pokorą miłości coś zganił lub proponował, niech opat roztropnie rozważy, czy go Bóg przypadkiem po to właśnie nie przysłał. Gdyby później zechciał na stałe pozostać w klasztorze, nie należy mu odmawiać, tym bardziej że można było poznać jego obyczaje w czasie gościny.

Jeśli kapłan poprosi o przyjęcie do klasztoru, nie należy od razu godzić się na jego prośbę. Jednak jeśli stanowczo wytrwa w swym naleganiu, niech się dowie, że będzie zachowywał wszystkie przepisy Reguły, że żadnej ulgi mu się nie przyzna, aby było tak, jak napisano: Przyjacielu, po co przyszedłeś? Można mu jednak zezwolić, aby stał po opacie, udzielał błogosławieństwa i odprawiał Mszę, o ile opat mu nakaże. Bez zgody opata niech na nic się nie waży, wiedząc, że podlega regularnej karności i że winien raczej dawać wszystkim przykład pokory. Jeśli będzie szło o obsadzenie urzędów, czy też o załatwienie jakiejkolwiek sprawy w klasztorze, niech zajmuje to miejsce, które mu przysługuje z racji czasu wstąpienia, a nie to, które mu przyznano przez szacunek dla godności kapłana. Jeśli prosi o przyjęcie kleryk, kierując się takim samym pragnieniem, należy go umieścić na pośrednim miejscu. Ma jednak przyrzec zachowanie Reguły i stałość.

Jeśli ktoś ze szlachty zechce ofiarować swego syna Bogu do klasztoru, to, jeśli chłopiec jest małoletni, niech jego rodzice napiszą dokument, o którym była mowa i niech obwiną w obrus ołtarza kartkę z prośbą i rękę chłopca oraz ofiarę i tak niech go ofiarują. Co do swego majątku, niech się zobowiążą pod przysięgą w swym dokumencie, że nigdy oni sami ani przez podstawioną osobę, ani żadnym sposobem niczego mu nie dadzą, ani nie dostarczą sposobności posiadania. Gdyby zaś nie chcieli tego uczynić, zechcą zaś ofiarować coś klasztorowi w jałmużnie jako zwrot kosztów, niech zrobią darowiznę tego, co chcą dać klasztorowi, zastrzegając sobie, jeśli sobie życzą, dożywotnie używanie. Wszystko to ma być prawnie obwarowane, aby chłopiec nie miał żadnej nadziei, która by go mogła zwieść i do zguby, co nie daj Boże, doprowadzić, jak o tym wiemy z doświadczenia. Podobnie niech uczynią ubożsi. Ci zaś, którzy w ogóle nic nie mają, niech napiszą po prostu dokument i wobec świadków niech ofiarują swego syna wraz z darem.