Jeżeli bratu polecono zrobić coś trudnego lub niemożliwego, niech przyjmie rozkaz z całą cierpliwością i posłuszeństwem. Jednak jeżeli uważa, że ciężar brzemienia zupełnie przekracza miarę jego sił, niech przedstawi przełożonemu powody niemożności, lecz ma to zrobić cierpliwie, we właściwej porze, nie okazując przy tym pychy, uporu ani kłótliwości. Jeżeli po jego wyjaśnieniu przełożony podtrzyma swój rozkaz, to podwładny ma wiedzieć, że to będzie z jego korzyścią i niech będzie posłuszny z miłości, ufając w pomoc Bożą.

Bracia udający się w podróż niech się polecą modlitwie braci i opata. Po ostatniej modlitwie Oficjum Bożego trzeba zawsze modlić się za wszystkich nieobecnych. Bracia, wracając z podróży rzucą się na ziemię w kościele, w dniu powrotu, na wszystkich godzinach kanonicznych przy końcu Oficjum Bożego i poproszą wszystkich o modlitwę z powodu wykroczeń, których mogli dopuścić się w czasie podróży, widząc lub słysząc złe rzeczy, czy też przez czczą gadatliwość. Niech żaden nie waży się opowiadać drugiemu, co widział i słyszał poza klasztorem, bo z tego wynika wielka szkoda. Jeśli kto się tego dopuści, podlega karze według Reguły. Podobnie ma być ukarany ten, który śmiałby wyjść z klasztoru, gdziekolwiek pójść, czy też cokolwiek zrobić bez pozwolenia opata.

Do służby przy bramie klasztoru należy wyznaczyć starszego i mądrego brata, który by potrafił przyjąć życzenia przychodzących i przekazać im odpowiedź. Jego wiek dojrzały nie pozwoli mu się włóczyć. Furtian ma mieć celę obok bramy, aby przybywający zawsze zastali go i otrzymali odpowiedź. Gdy tylko ktoś zapuka lub gdy ubogi zawoła, ma odpowiedzieć: „Dzięki Bogu” albo też „Pobłogosław” i niech spiesznie odpowie z gorliwą miłością i jak najłagodniej w bojaźni Bożej. Jeżeli furtian potrzebuje pomocy, trzeba mu przydzielić młodszego brata. Klasztor powinien – jeśli to możliwe – tak być urządzony, aby wszystko, co potrzebne, w nim było, a więc woda, młyn, ogród i warsztaty, by bracia nie musieli wychodzić na zewnątrz, bo to nie jest korzystne dla ich duszy. Chcemy, aby tę Regułę często czytano w zgromadzeniu, aby żaden z braci nie wymawiał się nieświadomością .

Wobec tego widzimy, że dla zachowania pokoju i miłości jest korzystne, aby zarząd klasztoru zależał od uznania opata. Jeżeli jest to możliwe, niech sprawy klasztoru będą powierzone dziekanom, działającym zgodnie z zarządzeniami opata, jak już o tym mówiliśmy. Gdy urzędy będą powierzone kilku ludziom, jeden nie będzie miał powodu do pychy. Jeśli jednak okoliczności wymagają, aby naznaczyć przeora lub jeśli zgromadzenie prosi o to pokornie dla słusznych racji, opat zaś uzna, że to jest pożyteczne, to niech mianuje przeora, którego wybierze, poradziwszy się braci bojących się Boga. Przeor będzie robił z szacunkiem to, co mu opat poleci, nigdy nie przeciwstawiając się jego woli i rozkazom. Ma bowiem jeszcze gorliwiej przestrzegać przepisów Reguły, skoro go przełożono nad innymi. Gdyby okazało się, że przeor jest występny lub unosi się pychą albo lekceważy świętą Regułę, należy go upomnieć aż do czwartego razu. Jeśli się nie poprawi, należy go ukarać według przepisów Reguły. Jeżeli i wtedy się nie poprawi, trzeba go złożyć z urzędu przeora i na jego miejsce naznaczyć innego, godnego. Gdyby później nie zachowywał się spokojnie w zgromadzeniu i był nieposłuszny, należy go wypędzić z klasztoru. Niechaj jednak opat pamięta, że będzie zdawał rachunek Bogu ze wszystkich swoich decyzji, aby przypadkiem w jego duszy nie zapłonęła zawiść lub uraza .