+Deus, in adiutorium

Przede wszystkim miłować Pana Boga z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił. Następnie bliźniego jak siebie samego. Następnie nie zabijać. Nie cudzołożyć. Nie kraść. Nie pożądać. Nie mówić fałszywego świadectwa. Szanować wszystkich ludzi. Nie czynić drugiemu, czego nie chce każdy, aby mu czyniono. Wyrzec się samego siebie, aby iść za Chrystusem. Ciało umartwiać. Nie oddawać się rozkoszom. Kochać posty. Posilać ubogich. Odziać nagiego. Odwiedzać chorego. Pogrzebać zmarłego. Pomagać w utrapieniu. Pocieszać cierpiącego. Zerwać ze światowymi sprawami. Niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa.

Niech  wszyscy we wszystkich sprawach trzymają się Reguły jako mistrzyni i niech nikt lekkomyślnie od niej się nie odchyla. Niech nikt w klasztorze nie idzie za pragnieniami swego serca. Niech nikt się nie waży spierać ze swym opatem zuchwale czy też poza klasztorem. Gdyby zaś ktoś się odważył, podlega odpowiedniej karze. Jednak sam opat ma wszystko robić z bojaźnią Bożą i z zachowaniem Reguły, wiedząc z całą pewnością, że zda sprawę Bogu, Najsprawiedliwszemu Sędziemu, ze wszystkich swoich zarządzeń. Jeśli idzie o mniej ważne sprawy, dotyczące dobra klasztoru, niech opat zasięgnie rady u starszych, zgodnie z tym, co napisano: Rób wszystko z radą, a nie będziesz żałował po uczynku.

Ilekroć wypada załatwić jakąś ważniejszą sprawę w klasztorze, niech opat zwoła całe zgromadzenie i powie, o co idzie. Wysłuchawszy rady braci, niech się zastanowi i zrobi, co uzna za bardziej pożyteczne. Powiedzieliśmy, żeby wszystkich na naradę wzywać, ponieważ Bóg często objawia młodszemu, co jest lepsze. Bracia niech wypowiadają swe zdanie z całą pokorą i uległością i niech się nie ważą zuchwale bronić swego zdania, lecz niech sąd opata rozstrzyga, co wyda mu się bardziej właściwe. Wszyscy inni niech będą posłuszni. Jak uczniom przystoi słuchać mistrza, tak i nauczyciel ma wszystkim zarządzać rozważnie i sprawiedliwie.

Przede wszystkim niech nie troszczy się zbytnio o rzeczy przemijające, ziemskie i znikome, zaniedbując i lekceważąc zbawienie dusz jemu powierzonych. Niech stale ma na myśli, że podjął się kierownictwa dusz i że z nich przyjdzie mu zdać rachunek. Niech się nie niepokoi z powodu niewielkich być może zasobów, lecz niech pamięta, co napisano: Szukajcie naprzód Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego, a wszystko inne będzie wam przydane i znowu: Niczego nie brak bojącym się Boga. Niech wie, że kto się podjął kierownictwa duszami, winien przygotować się do zdania rachunku. Niech rozumie, że ilukolwiek braci by miał pod swoją opieką, to na pewno w dniu sądu zda Panu sprawę z tych wszystkich dusz, a nadto niewątpliwie i ze swojej własnej. I tak, niech się zawsze obawia przyszłego badania ze strony Pasterza, o powierzone mu owce, ponieważ tak jak strzeże innych, tak też będzie musiał zdać sprawę z własnego życia i jeżeli przez swoje napomnienia służył innym do uwolnienia się z błędów, i on sam okazał się uwolniony od własnych wad.

Opat  powinien zawsze pamiętać, kim jest, pamiętać, jaki mu tytuł przysługuje i wiedzieć, że komu więcej powierzono, od tego więcej się wymaga. Niech wie, jak trudnej i uciążliwej rzeczy się podejmuje, a mianowicie kierować duszami i dostosowywać się do charakterów wielu ludzi; dla jednego ma mieć pochwały, dla drugiego nagany, dla innego wreszcie rady, zależnie od usposobienia i inteligencji każdego. Tak niech się wczuwa i stosuje do wszystkich, aby nie tylko nie dopuścić szkody w powierzonej mu trzodzie, ale aby się radować wzrostem dobrej trzody.

W swoim nauczaniu opat powinien zawsze stosować się do wskazówki Apostoła, mówiącego: Upominaj, proś i gań. Znaczy to, że stosując postępowanie do okoliczności, niech przeplata pochwały groźbami, niech raz okazuje surowość nauczyciela, raz znowu dobroć ojca. A więc powinien surowiej upominać niekarnych i niespokojnych, posłusznych zaś, łagodnych i cierpliwych prosić, aby postępowali w dobrym. Zalecamy mu, aby niedbałych i buntowników ganił i karał. Niech nie zamyka oczu na grzechy błądzących, lecz skoro tylko zaczną się pokazywać, niech je, jak może, doszczętnie wykorzenia, pamiętając o losie Helego, kapłana w Silo. Zacniejszych i pojętniejszych niech upomina przez jedną czy drugą ustną naganę, natomiast złych, upartych, pysznych i nieposłusznych niech poskramia rózgą lub innymi cielesnymi karami, gdy tylko zaczną grzeszyć. Niech wie, co napisano: Głupiego nie poprawisz słowami, a gdzie indziej: Uderz syna swego rózgą, a wybawisz jego duszę od śmierci.

Niech nikogo w klasztorze nie wyróżnia. Niech nie kocha jednego więcej niż drugiego, chyba że stwierdzi, iż ktoś jest lepszy, czy to przez dobre uczynki, czy też przez posłuszeństwo. Niech nie ceni więcej wolnego niż przybyłego jako niewolnik, chyba że jest inny rozsądny powód. Jeśli opat będzie uważał, że słuszność nakazuje tak postąpić, niech działa bez względu na stan podwładnego. Jeśli słusznej przyczyny nie ma, niech każdy zachowuje swoje miejsce, bo czy wolny, czy niewolnik, wszyscy jesteśmy jedno w Chrystusie i pod jednym Panem pełnimy jednakową służbę wojskową, gdyż Bóg nie robi różnicy między ludźmi. O tyle tylko Bóg nas wyróżnia, o ile okazujemy się lepsi od innych dzięki dobrym uczynkom i pokorni. Niech więc opat ma jednakową miłość dla wszystkich, niech przestrzega jednakowej karności u wszystkich zależnie od zasługi

Ten, kto przyjmuje godność opata, ma rządzić swoimi uczniami przez dwojakie nauczanie; to jest: niech więcej czynami niż słowami uczy wszystkiego dobrego i świętego, niech uczniom pojętnym przykazania Boże słowami przedkłada, a tym, którzy są twardego serca i prostakom niech nakazy Boże w swych czynach objawia. Niech jego czyny uczą, że nie należy robić tego wszystkiego, co jako naganne uczniom swoim przedstawił, aby nie okazał się godnym potępienia ten, który głosił kazania dla innych, aby mu jako grzeszącemu Bóg kiedyś nie powiedział: Czemu ty opowiadasz o mojej sprawiedliwości, a usta twoje czemu mówią o moim przymierzu? Ty zaś znienawidziłeś karność, a słowa moje odrzuciłeś od siebie oraz ty, który dojrzałeś źdźbło w oku brata twego, a belki w swoim nie widziałeś.

Niech opat zawsze pamięta, że na straszliwym sądzie Bożym zda sprawę z obojga: ze swego nauczania i z posłuszeństwa uczniów. Niechaj wie opat, że jeśli kiedykolwiek uszczerbek pożytku znajdzie Ojciec rodziny w owcach, to wina będzie przypisana pasterzowi. Jeśli natomiast pasterz okazał wszelką gorliwość względem trzody niespokojnej i nieposłusznej, jeśli na wszelki sposób usiłował uleczyć ich chore postępki, to będzie na sądzie Pańskim uniewinniony i powie Panu z Prorokiem: Sprawiedliwości Twojej w mym sercu nie ukryłem, prawdę Twoją i zbawienie głosiłem, oni mnie zaś zlekceważyli i wzgardzili. I wtedy wieczna choroba śmierci jako kara zawładnie owcami opornymi wobec starań pasterza.

Opat godny stać na czele klasztoru, winien zawsze pamiętać, że zwie się ojcem, a czynami niech realizuje tytuł przełożonego. Wierzymy, że w klasztorze zastępuje Chrystusa, skoro nosi taką nazwę, jaką dajemy Panu, zgodnie ze słowami Apostoła: Otrzymaliście ducha przybrania za synów i w tym duchu wołamy: Abba, Ojcze. Przeto opat nie powinien uczyć ani postanawiać, ani rozkazywać niczego, co by wykraczało poza przykazania Pańskie. Niech jego polecenia i nauka rozsiewa w duszach uczniów zaczyn Bożej sprawiedliwości.