Podajemy tutaj codzienny fragment z Reguły św. Benedykta, odczytywanej mnichom w kapitularzu codziennie w taki sposób, że całego tekstu wysłuchują trzy razy w ciągu roku kalendarzowego. Oprócz przypadającego na dany dzień tekstu podajemy także link do strony z komentarzem autorstwa redaktora naczelnego kwartalnika Christianitas, Pawła Milcarka.

Rozdział VII, O pokorze, 62-70

Dwunasty stopień pokory polega na tym, że mnich ma pokorę nie tylko w sercu, lecz także przez swoją postawę okazuje ją tym, którzy patrzą na niego. Znaczy to, że podczas Oficjum, w kaplicy, w klasztorze, w ogrodzie, w podróży, na polu, czy gdziekolwiek, czy chodzi, czy stoi, głowę ma pochyloną, oczy w ziemi utkwione, gdyż o każdej porze czuje się winnym swych grzechów i spodziewa się wkrótce stanąć przed straszliwym sądem. Stale powtarza w swym sercu to, co mówił ewangeliczny celnik, utkwiwszy oczy w ziemi: Panie, nie jestem godzien, ja grzesznik, podnieść moje oczy do nieba. Mówi również z prorokiem: Jestem zupełnie ugięty i poniżony. Gdy mnich wstąpi na te wszystkie stopnie pokory, wkrótce dojdzie do tej miłości Boga, która jako doskonała, usuwa obawę. Dzięki niej będzie robić bez trudu, w naturalny sposób, jakby z przyzwyczajenia, to wszystko, czego przedtem z bojaźnią przestrzegał; już nie z obawy piekła, lecz z miłości Chrystusa, nabywszy dobre przyzwyczajenia i zamiłowanie do cnoty. Pan będzie raczył to objawić przez Ducha Świętego w duszy swego sługi oczyszczonego z błędów i grzechów.

Komentarz