Siódmy stopień pokory będzie, gdy nie tylko językiem swoim będzie się podawał za niższego i gorszego od wszystkich, lecz również będzie w to wierzył w głębi swego serca, uniżając się i mówiąc z prorokiem: Ja jestem robakiem, a nie człowiekiem, hańbą ludzi i wyrzutkiem ludu. Byłem wywyższony, potem poniżony i wstydem okryty. A także: Dobrze dla mnie, że mnie upokorzyłeś, a nauczę się Twoich przykazań.

Szósty stopień pokory polega na tym, że mnich zadawala się wszystkim najnędzniejszym i ostatnim i uważa się za niezdatnego robotnika i niegodnego wszelkich zajęć, które mu zlecają, mówiąc z prorokiem: Zostałem unicestwiony i nie wiem niczego, jestem wobec Ciebie jak bydlę juczne i jestem zawsze z Tobą.

Piąty stopień pokory jest, gdy kto w pokornym wyznaniu nie tai wobec swojego opata wszystkich złych myśli nawiedzających jego serce i grzechów potajemnie popełnionych. Do tego zachęca Pismo: Wyznaj twe drogi Panu i Jemu zaufaj, a także: Wyznawajcie Panu, bo dobry, bo na wieki miłosierdzie Jego. Prorok zaś mówi: Moje przewinienie wyjawiłem Ci i nie ukryłem mej niesprawiedliwości. Powiedziałem: rozgłoszę przeciw sobie Panu moją niesprawiedliwość, a Ty, Panie, odpuściłeś niegodziwość mego serca.