Św. Grzegorz Wielki – Dialogi , księga druga

Rozdział IX

1. Pewnego dnia bracia pracujący przy bu­do­wie miesz­kań klasztornych, natrafili na głaz ogromny, któ­ry postanowili podnieść i wmu­rować. Gdy go dwaj ani trzej nie mogli po­ruszyć, pospieszyło im na po­moc wielu in­nych, lecz kamień nawet nie drgnął, jak­by zapuścił korzenie w ziemi, aż stało się całkiem oczy­wiste, że to odwieczny wróg we własnej osobie na nim siedzi i dlatego nie są w stanie ruszyć go z miej­sca połączone wysiłki tylu mężów. Wo­bec ta­kiej trudności zawiadomiono męża Bożego, prosząc by przyszedł i modlitwą od­pędził wroga, bo inaczej ka­mienia nie unio­są. Benedykt natychmiast przybył, po­modlił się, pobłogosławił. I ogromny głaz został tak łatwo podniesiony, jakby w ogóle nic nie wa­żył.

Tłum. Anna Świderkówna